Toen de melkkoeien weggingen, dacht ik dat we nooit meer een hoefjesdag zouden meemaken: die feestelijke dag dat koeien na een winter op stal de wei in rennen. We gingen ervan uit dat onze hobbykoeien het hele jaar buiten konden blijven. Ze hoeven niet te werken, dus hebben ze weinig nodig. Het zijn sobere beesten die nooit klagen. Als er gras is en je ze ’s winters bijvoert, zijn ze tevreden.
De sneeuw gooide roet in hun eten, dus moesten ze toch naar binnen. Zaterdag, op die mooie lentedag, konden de koeien weer naar buiten en maakten we toch nog een mini-hoefjesdag mee: ze renden een rondje, deden een koeiendansje en waren snel gewend: het binnenavontuur duurde maar twee weken.
Gelukkig snapten ze het concept ligboxenstal en kozen ze de rubberen matten met zaagsel als bed
De koeien hebben zich dapper geweerd in de stal. Gelukkig snapten ze het concept ligboxenstal en kozen ze de rubberen matten met zaagsel als bed, met de kont naar de roosters toe, zodat de mest in de put terecht komt. Ze liepen wat onzeker en glibberig rond. Hun klauwen zijn gewend aan gras en stro in de potstal van hun vorige baasje. Onze melkkoeien liepen in de zomer buiten op gras en ’s winters op de roosters in de stal en hadden meer eelt onder hun hoeven.
Het lastigst was puberstiertje Ullrich. Buiten lopen moeder Vera en zus Djurban weg als hij vervelend is, maar binnen kon hij zich vrijelijk opdringen, ze klemzetten tegen het hek en bespringen. Hij heeft duidelijk geen bezwaren tegen het bevruchten van zijn moeder en zus, maar daar hebben wij als baasjes ethische bezwaren tegen. In de herfst lieten we de dames insemineren, om te voorkomen dat Ullrich zijn moeder en zus bezwangert. We willen geen incestueuze toestanden op ons erf.
De koeien liggen in het zonnetje. De dames naast elkaar en Ullrich een paar meter verderop.
