Vorig jaar voelden Boer en ik ons heel speciaal. Omdat we eind 2020 corona hadden, was één vaccinatie genoeg om beschermd te zijn. We konden als herstelden (klonk heroïsch) al in juni ons vaccinatiebewijs ophalen op de telefoon. Eindelijk een voordeeltje van die besmetting. Toen het woord boosteren viel, wilde ik weten of het zinvol was om een tweede vaccinatie te halen. Het advies van GGD en huisarts: niet nodig.
Omdat we vaak in Duitsland komen, wisten we dat het 2G-plusbeleid eraan kwam: alleen geboosterden of getesten zijn welkom. Bij geboosterde mensen staat in de app: dosis 3/3. Ik belde de GGD met de concrete vraag: telt onze tweede vaccinatie als een booster omdat we corona hadden?
En toen wist niemand meer iets. Het oeroude fenomeen kastje-muur-kastje- muur trad in werking. De GGD back-officemedewerker stuurde me naar Buitenlandse Zaken: “Wilt u advies over reizen in coronatijd, een coronamaatregel of de corona-app: toets 2.’’ Ik kreeg weer een GGD-medewerker aan de lijn.
Ik stelde mijn vraag opnieuw en kreeg nu het nummer van de RIVM. Raad eens? Ik werd doorverbonden met de back-office van de GGD. Ik zou er haast een Groter Gemeen Doel achter zoeken: hoe zorgen we ervoor dat Irene voorgoed in een dwangbuis verdwijnt in de psychiatrie.
We haalden toch maar een tweede vaccinatie. Een booster in ons geval. Slim bezig vonden we. In onze app staat nu: dosis 2/2 en Omdat je positief getest bent voor je eerste prik, ben je met één prik volledig gevaccineerd. Zondag kregen we in Duitsland een rood vinkje. Buitengesloten. De baas zag ons zielig buiten zitten. Hij bestudeerde onze app: “Sie sind doch von corona genesen und in dezember geimpft?” “Das gilt nicht mehr,’’ piepte ik kouwelijk. ‘’Komm herrein, das gerät versteht ihre situation nicht.’’ We zijn weer eens heel speciaal.
