WAARHEEN LEIDT DE WEG

Het nadeel van wonen in Amsterdam en bij Boer in de Achterhoek is het mezelf verplaatsen. Voor mijn werk moet ik via Hoogezand-Schubbekutteveen naar Aarswoude en dan mag het duidelijk zijn dat ik voornamelijk onderweg ben. Als ik aan mijn filetax zit kies ik voor de trein en als die te vaak stilstaat in een weiland ga ik graag weer in de file staan.
De auto wint het steeds vaker. De treinverbinding van de Achterhoek naar het westen is beroerd met vier minuten overstap in Arnhem. Dat haal ik zelden. Hoe vaak heb ik niet met mijn tassen achter de net vertrekkende trein richting Amsterdam gerend. 29 minuten wachten op bouwput Arnhem is geen feest. Toch zijn het niet de vertragingen of uitval van treinen waar ik gek van word maar het gebrek aan communicatie. Daar maakte ik deze week weer een fraai staaltje van mee. In Arnhem kan ik nog net in de trein springen naar Winterswijk. In de trein staat Doetinchem op het display in plaats van Winterwijk. Ik stap in en vraag mijn medereizigers of deze trein naar Winterwijk rijdt. Ze zeggen van wel. Het staat immers op de borden. Ik bel Boer met de vraag of hij me komt ophalen in Terborg. In Doetinchem wordt omgeroepen: ”Station Doetinchem, eindbesteming van deze trein.” Mensen lopen balend en bellend de trein uit. Ik bel Boer met de vraag of hij naar Doetinchem wil komen. Twintig minuten wachten op het pittoreske station Doetinchem, wat geeft het. Na een paar minuten dromt de meute de trein weer in: ”Het schijnt dat de trein toch verder rijdt” hoor ik iemand zeggen. Ik bel Boer om te vragen of hij me toch komt ophalen in Terborg. Die is inmiddels vertrokken naar Doetinchem zonder telefoon. Ik loop naar de bestuurder. Het raam staat open. Ik vraag hoe het komt dat hij niet weet wat de eindbestemming is van de trein en waarom er niets wordt omgeroepen. De man antwoordt: “Wat doet u moeilijk, ik rijd nu toch verder, als u nu eens instapt dan kunnen we eindelijk vertrekken.”Het is jammer dat de bestuurder zich niets kan herinneren van de agressietrainingen die hij ongetwijfeld ooit gevolgd heeft. Hij vergeet dat hij hoort te zeggen als iemand gefrustreerd is: ”Ik zie dat u boos bent, en ik zou graag uitleggen wat er aan de hand is.” Nu heb ik als actrice in diezelfde trainingen regelmatig boze klanten gespeeld maar vergeet ook de ‘ ik-boodschap’. Ik had moeten zeggen: ”Het geeft mij een onplezierig gevoel dat u niet communiceert, ik zou graag horen wat de reden is.” Het enige dat ik gil is: ”Mijn vriend komt naar Doetinchem omdat u een holbewoner bent en dit een oeloeboeloebedrijf is.” Daarna ga ik verder met mijn imitatie van de doofstommengebarentaal tot de trein wegrijdt zonder mij. Ik lees net dat vervoerder Syntus het contract kwijtraakt aan Arriva. In eerste instantie denk ik, mooi, nieuwe ronde nieuwe kansen. Maar het kan natuurlijk ook slechter worden. Dat Arriva, om geld te besparen, mensen aanneemt die überhaupt niet kunnen praten