ROUW
Steeds meer mensen zijn aan het werk in het nieuwe normaal. Ook culturele instellingen mogen weer draaien met aangepaste capaciteit. In de praktijk blijkt dat het financieel niet haalbaar is om theater-en muziekoptredens te laten doorgaan in de anderhalvemetersamenleving.
Ik zit nog steeds thuis.
Ik hoorde een psycholoog op televisie vertellen dat we de vijf fases van rouw ook in de coronacrisis doormaken: ontkenning, woede, actie somberte en aanvaarding. Ik herken de stadia, al is de volgorde anders.
Na een dag ontkennen, moesten mijn collega’s en ik, aanvaarden dat opdrachten werden afgezegd tot na de zomer. Daarna werden we strijdlustig actief. Van een webinar leerde ik dat creatievelingen zichzelf opnieuw moesten uitvinden. En ik was nog wel zo blij dat ik mezelf ooit uitgevonden hád. Ik stortte me op raamperformances voor ouderen; online theaterlessen en cabaret- op -maat via zoom. Behoorlijk treurig, als contact maken met publiek jouw kunstje is.
Na de zoveelste opmerking die je als uitvoerend artiest altijd al hoort, zoals ‘We hebben geen budget, maar het is goed voor je bekendheid’ of
‘Je houdt er vast een nieuwe opdracht aan over’ liepen woede en somberte door elkaar heen. Wat is het toekomstperspectief? Uit onderzoek bleek dat het uurtarief van zzp’ers in de culturele sector heel veel lager ligt dan dat van andere zzp’ers met hetzelfde opleidingsniveau. Substantieel sparen is dus lastig. Een vaste baan zit er niet in, omdat culturele instellingen je nooit in dienst gaan nemen.
Er
zijn gelukkig lichtpuntjes. Er komen aanvragen voor voorstellingen in het
najaar: wel moeten we drie voorstellingen spelen voor de prijs van één of voor
een derde van de uitkoopprijs optreden, vanwege de beperkte zaalcapaciteit. Aan
sparen voor een volgende crisis komen we niet toe.
