LIVE
Uiteraard wil ik, net als iedereen, dat het leven normaal wordt en we zo snel mogelijk terrasjes en feesten kunnen aflopen. Nog liever wil ik weer gewoon kunnen werken, al was het maar omdat leuke dingen geld kosten. De paar opdrachten die ik kan doen moeten online.
De hybride optredens, waar een paar mensen live aanwezig zijn en de rest thuis meekijkt, zijn te doen, omdat je direct contact kunt maken. Al is optreden voor vier mensen moeilijker dan voor honderd. De moeilijkste zijn de optredens waar je alleen bent met een camera. Zenden en geen idee hebben hoe iets wordt ontvangen, vreet energie.
Vorige week ontving ik een cadeau. Normaal presenteer ik in deze periode van het jaar voorleeswedstrijden in het land: heerlijke feestjes met theaters vol uitgelaten kinderen. Vorig jaar werd alles afgezegd en dit jaar moeten kandidaten thuis filmpjes opnemen en naar een jury sturen.
Om het toch een beetje feestelijk te maken, schreef ik met een gitarist een lied voor de winnaars. Als een soort Gaston van de Postcode Loterij (,,Ik sta op het schoolplein van een basisschool in Delft en we gaan de winnaar verrassen”) namen we filmpjes op, die worden gemonteerd tot een mooi geheel om aan alle deelnemende scholen te laten zien. Omdat we scholen niet inmogen, bouwden we stiekem mini- filmsetjes op schoolpleinen. We lokten een winnaar met klas naar buiten, overhandigden de beker en zongen ons lied. De winnaar van Noord-Holland straalde van oor tot oor toen hij ons zag met de beker: ,,Heb ik echt gewonnen, mag ik mijn ouders bedanken voor de camera? En de juf en mijn hond?”
De klas stortte zich op hun voorleeskampioen. De gitarist en ik pinkten een traantje weg. Dit live-moment neemt niemand ons meer af. Dit was geen zenden maar ontvangen.
