Ik ben terug op aarde na negen dagen in een creatieve bubbel geleefd te hebben. Ik geef al twintig jaar theaterworkshops op expressielandgoed Charme in Frankrijk. De meeste (Nederlandse) deelnemers en medewerkers, jong en ouder, komen jaarlijks terug. Wat ons verbindt is creativiteit als levensbehoefte. Ik leer veel van jonge collega’s. Ik kom met fysieke decorstukken aangesleept. Zij maken decors met videomapping, hoorspelen en avonturenfilms op de maan met hulp van apps, computerprogramma’s en Green Screens. Medewerkers maken dagelijks in korte tijd liedjes en voorstellingen voor de deelnemers. In die creatieve processen valt leeftijd weg, want een goed idee is een goed idee.
Ik weet zeker dat mijn leven anders was gelopen als Charme had bestaan in mijn jeugd. Ik voelde me als kind niet erg thuis in het gewone, dagelijkse leven. Toen ik voor het eerst met mijn ouders in een theater kwam zei ik: “Hier wil ik wonen.” Ik heb een foto van de eindmusical zesde klas, waar ik extreem stralend op een podium sta. Ik vond school vreselijk. Ik leefde voor het zingen in de schoolband en het spelen van sketches tijdens bonte avonden. In het dagelijks leven speelde ik een rol: op een podium was ik mezelf. Leraren zeiden regelmatig: “Leuk Irene, maar nu moet je weer normaal doen. Theater is een hobby.” Normaal doen hield in: studeren. Ouders en leraren proberen je, vaak goedbedoeld, te sturen richting een leven met financiële zekerheid en status. Met mijn ziel onder de arm doolde ik rond op de universiteit. Ik heb lang geprobeerd normaal te worden, maar ik kwam pas tot leven toen ik durfde te kiezen voor theater. Elk jaar, als dagelijkse beslommeringen me overnemen, zou ik willen dat het leven altijd voelde als in de bubbel.
Ik gun iedereen meer Charme in het leven.
