We keken als Ajaxfans de wedstrijd tegen Maccabi met vrienden op de boerderij. ,,Ik hoop dat mijn huis er morgen nog staat, dat wordt oorlog”, zei ik cynisch. In deze gepolariseerde wereld leek het me logisch dat er heftige rellen zouden losbarsten. En dan heeft de harde kern van Maccabi ook nog eens een zeer slechte naam: de ,,Maccabi Fanatics”, een extreem-rechtse groep, zit vol anti-Arabisch racisme. Dit leidt tot gewelddadige confrontaties, zoals in maart in Athene. Er gingen beelden rond op sociale media waarop te zien en horen is dat supporters in de metro hun anti-Arabierenliederen zingen. De vlam sloeg in de pan en de wereld was in shock. Als we van de geschiedenis weten waar de mensheid toe in staat is, dan snap ik de geschoktheid over dezelfde mensheid niet. Ik ben mijn naïviteit al lang geleden kwijtgeraakt. Het enige voordeel van mijn Van der Aartspessimisme is dat ik weddenschappen win. Rusland valt Oekraïne binnen, de ruime winst van Trump: aanval op Libanon. Juist voorspeld. Liever heb ik ongelijk en win ik geen flessen wijn. De dag na de rellen op Plein 40-45, waar relschoppers trams en politieauto’s met stenen bekogelden en die in brand staken, zat ik in de auto op weg naar mijn Amsterdamse woning, een paar kilometer van de plek des onheils. Ik hoorde op de radio dat er een noodverordening was afgekondigd. Preventief fouilleren hoort daarbij. Er reed veel politie rond op de ring A10 en er werden auto’s naar de kant gehaald. Een voordeel van wit zijn: ik word er nooit uit gepikt. Ook niet bij grenscontroles. ’s Avonds hoorde ik een knal, keek uit het raam en zag vier politieauto’s. Vuurwerk? Huiszoeking? Verdachten? Ik zag nog nooit zoveel politie op straat en dacht voor het eerst: ,,Ik kan maar beter in de Achterhoek blijven. Een stuk veiliger.”
