Ik was net begonnen met het tikken van dit stukje, toen ik werd gebeld: “We moeten ‘De eeuw van uw leven’ wéér afzeggen: we mogen onze bewoners niet van de afdeling halen.’’ Mijn collega en ik hadden deze voorstelling net opnieuw gerepeteerd, want ons geheugen loopt ook richting goede oude tijd. Afzegging nummer zes in drie dagen tijd. Daar gaan we weer. Naast ouderenvoorstellingen, worden ook optredens voor organisaties in horecagelegenheden gecanceled. Managers vragen medewerkers meer thuis te werken en mensen verplichten om QR-codes te laten zien ligt gevoelig.
In de goede oude tijd maakten we nog contracten. Afzeggen kon alleen onder het kopje ‘overmacht.’ Een paar keer kon een optreden om die reden niet doorgaan, vanwege extreem weer of een overlijden. Opdrachtgevers zegden af vanwege zomers weer, omdat ze vergaten een zaal vast te leggen of omdat het ramadan bleek te zijn was. Na veel juridisch gesteggel moesten die facturen wél betaald worden. Met een contract had je wat. Zelf heb in 25 jaar tijd drie keer afgezegd vanwege een begrafenis. In artiestenland geldt de regel: ziek, zwak, misselijk: ‘’The show must go on.’’ Als jij niet optreedt, heeft je collega ook geen inkomen. Los van het feit dat een opdrachtgever een zaal met mensen moet afzeggen.
Sinds corona stellen contracten niets meer voor. Van de 130 afgezegde optredens was er één opdrachtgever die zei: “We betalen de helft, jouw kachel moet ook roken.’’ Vlak na de afzegging werd ik weer gebeld: “Kunt u 1 februari optreden? We willen een offerte en een programmavoorstel. Het is uiteraard onder voorbehoud.’’
Hoe aardig ik ook kan toneelspelen: ik hoorde mezelf gedeprimeerd zeggen: “Ik zet het in potlood in mijn agenda. Vind u het goed als ik er in 2022 op terugkom?’’
