We gaan al jaren met hetzelfde gezelschap naar de Matthäus Passion in Lochem. Het publiek in de kerk wordt, net als wij, steeds grijzer. Wit waren we al: ik zie er zelden iemand met een kleurtje of tintje. De musici en zangers zijn dan weer wel heel divers: onze orkesten bestaan voor een groot deel uit buitenlandse musici. Op de Nederlandse conservatoria is maar veertig procent van de studenten Nederlands. Tien jaar geleden was dat nog 70%. Veel Nederlandse musici halen het niveau niet meer. We waren ooit beroemd om onze Nederlandse blazers die voortkwamen uit de harmonie/fanfare-cultuur, die inmiddels kampt met vergrijzing. Er is weinig aanwas van jongeren.
We bezochten lang geleden, voor de helft van het geld, een uitvoering in de buurt. Jezus aan het kruis was uitgelicht door theaterlampen met een rood filter. Bij het indringende sind Blitze, sind Donner zette de technicus de lampen op de knipperstand. In de pauze vloeide het bier rijkelijk en gingen de bitterballen rond. Op televisieschermen werd reclame getoond van de plaatselijke slager en een lingeriewinkel. En er werd geklapt.
Boer en mijn tante, normaal gesproken makkelijke, relativerende mensen, waren totaal van het pad. Bij een uitvoering van de MP horen soberheid en perfecte menselijke stemmen, concludeerden we na afloop. Applaus klopt niet en het voelt passend om lang stil te moeten zitten waardoor het lijf pijn gaat doen, zonder hapjes als beloning. Sindsdien betalen we met liefde voor de pittig geprijsde kaarten in Lochem. Hoge kwaliteit kost geld.
Het hoogtepunt in de muziek het Erbarme dich kwam harder binnen dan ooit. Ik krijg steeds meer medelijden met Christus aan het kruis: met al dat lijden dat hij deed in poging om onze zonden weg te nemen, terwijl wij schaamteloos doorgaan met zondigen.
Bovenkant formulier
Onderkant formulier
