Ik reed na kerst rond om verkeerd bezorgde brieven, kranten en pakketjes af te leveren. Ook haalde ik in Dinxperlo, 10 kilometer verderop, iets op. Ik ontving een mail: ‘Uw pakket is bezorgd’. Ik speurde stal en schuren af, maar vond niets. Gelukkig zag een aardige dame mijn naam op het pakket, googelde, vond mijn website en belde op. Dankzij naoberschap kreeg ik mijn pakketje in handen. Ik snap dat al die Terborgseweggen in de Achterhoek verwarrend zijn, maar met postcode, adres en huisnummer moet het toch lukken?

In de appgroep van mijn Amsterdamse woongroep is de vraag ‘Waar is mijn pakket?’ dagelijkse kost en zorgt het voor irritaties. In ons trappenhuis hing laatst een briefje: ‘Mijn pakket is gisteren bezorgd, WIE HEEFT HET GESTOLEN??’ De buurvrouw van nummer 58 (wij wonen op 85) hing een briefje op de deur: ‘Ik ben goed genoeg om jullie pakketjes aan te nemen. Maar groeten ho maar!’ Ik ga ervan uit dat je kunt lezen als je post rondbrengt, maar ik begin eraan te twijfelen. Het is ook mogelijk, wat erger is, dat het sommige postbezorgers geen bal kan schelen of ze hun werk goed doen of niet. Ik zou me zo’n arbeidsethos niet kunnen permitteren als zzp’er. Voor mij tien anderen die op een podium willen staan. Een slecht optreden en ik word niet meer teruggevraagd. Ik mag geen fouten maken. Sociale media zijn meedogenloos. Een vriend die chauffeurs moet inplannen om goederen te bezorgen vertelde: ,,Ik heb er een moeten bellen van de zwarte lijst. Ik kon niemand anders vinden.” Dat moest ik op me in laten werken: je staat op een zwarte lijst (vanwege vele klachten over je gedrag) en je mag weer werken? De lonen stegen flink, daar hebben we recht op vinden we, maar je werk goed doen is voor sommigen kennelijk geen plicht die daar tegenover moet staan.