Argeloos ging ik in januari 2003 met een groepsreis naar Cuba. Hoe had ik kunnen weten dat ik zou eindigen met een boer uit de Achterhoek, op een boerderij?. Boer zoekt Vrouw bestond nog niet eens. Wat wist ik nou van tochtige koeien, uierontsteking en sperma-inseminators?
Nu vieren wij elk jaar in januari in een ver land dat onze verkering weeral een jaar langer duurt. Dit jaar diende Ethiopië als decor voor ons lemenverkeringsjaar.
De eerste keer dat Boer mij opzocht in Amsterdam, aten we bij mijn favoriete Ethiopische restaurant. Samen Injera(Pannenkoek met hapjes) eten met je handen van een groot bord; hoe romantisch kun je het hebben. Overal mysterieuze foto’s van rotskerken en ronde kerken vol met iconen van zwarte apostelen; we waanden ons al in Lalibela.
Romantisch blijkt Ethiopië niet; ik zou er avontuurlijk van maken. En arm.
We hebben allebei een hoop armoede gezien maar Ethiopië slaat alles. De tijd lijkt er stil te staan. We zien bijbelse taferelen. Mensen in lappen gekleed, die vanuit de bergen naar de markt lopen op blote voeten om een kip te kopen. Of om water te halen uit een bron. We vragen ons praktisch af of een waterleiding aanleggen misschien een plan is. Er valt over het algemeen genoeg regen in dit land alleen weten ze niet wat ze er mee moeten.
Mensen leven voornamelijk van de landbouw. Dat klinkt alsof er structuur in het land zit. Het is meer dat iedereen rondsjouwt met koeien, geiten, kamelen en ezels. Als het land opgegraasd is, proberen ze het ergens anders. We zien boeren land bewerken met een houten ploeg. Op een veemarkt maken we een praatje met een Ethiopische boer. Zijn koeien geven 3 liter melk per dag. Omdat dat zo weinig is wil hij meer koeien. Daar is ook niet genoeg voedsel voor en zo draaien ze in kringetjes rond. Als Boer vertelt dat hij koeien heeft die 40 liter melk per dag geven, valt zijn Ethiopische evenknie bijna om.
We vertellen maar niets over Boer zijn nieuwe trekker met radio en verwarming.
Op de feestelijke lemenverkeringsverjaardag kwam het eten er bij Boer aan alle kanten uit. Injera smaakt in Ethiopië heel anders dan in mijn favoriete restaurant en je wordt er opeens ook ziek van. Ik had het maagdarmfestijn al een paar dagen eerder doorstaan dus kon hem goed steunen.. Als je de geuren van elkaars braaksel en diarree kan verdragen in een te kleine hotelkamer, zit je verkering wel goed. Op naar ons porseleinen verkeringsjaar. China misschien?
