ELK VOORDEEL HEEFT ZIJN NADEEL

Mijn zus heeft vier kinderen en een baan als verpleegkundige. Als ze naar haar werk gaat zegt ze steevast: “Zo, moeder gaat uitrusten op haar werk.’’ Dat begreep ik nooit aangezien ze een drukke baan heeft waarin ze van de ene probeembevalling naar de andere rent.
Inmiddels snap ik wat ze bedoelt. Sinds Boer is geopereerd ben ik Hoofd Zorg--en Reddertaken en dat ben ik totaal niet gewend. Naast Boer zijn er ook een koeien die mantelzorg nodig hebben. Bertha heeft pijn in haar poot en Klarabella is zwak, ziek en misselijk.
Tussen de bedrijven door trad ik een paar keer op, in de buurt van de boerderij zodat ik mijn zorgtaken snel weer kon oppakken. Intussen zat de hut voortdurend vol met ziekenbezoek. Alsof je de hele week verjaardagsvisite hebt: gezellig maar uitputtend. Koffie, koffie op, koek, koek op, afwasmachine inruimen en inruimen, wasjes draaien, vuilnis wegbrengen, boodschappen doen, koken en alles weer opnieuw.
De hele dag voor iemands natje en droogje zorgen is veel vermoeiender dan buitenshuis werken. Ook al werk ik fulltime: ik houd normaal gesproken tijd over voor mezelf. Ik voelde me na weken draven, stiekem opgelucht dat ik de boerderij voor langere tijd moest verlaten. De kinderboekenweek is begonnen en ik rijd de komende weken door het land om voorstellingen te spelen.
De eerste avond in Amsterdam verheugde ik me op de afhaaltoko en op de bank hangen met mezelf.
Ik was even vergeten hoe mijn leven er in Amsterdam uitziet.
Uiteraard kon ik niet voor de deur parkeren Ik laadde mijn geluidsapparatuur uit, onder luid getoeter omdat ik dubbel geparkeerd stond. Na gesleep met spullen moest ik op zoek naar een parkeerplek: 50 minuten later was ik terug. Dat gaat zo al dagen achter elkaar. Dubbelparkeren, getoeter, uitladen en rondjesrijden. Via verkeersinfarcten worstel ik me dagelijks naar de plaatsen van bestemming in het land.
Ik verheug me op mantelzorgen en koffiezetten. Ik hoop bijna dat Boer het nog nodig heeft als ik terugkom.