Mijn naam is Sara

Ik zat er niet op te wachten om vijftig te worden. En al helemaal niet op een pop met een tandeloos masker. Ik heb een hekel aan verval.
Een vriendin stuurde vlak voor D-day een artikel uit een damesblad: Vijftig is het nieuwe dertig, met foto’s van blije vijftigjarige vrouwen. Het zal allemaal best maar persoonlijk ben ik echt twintig jaar verlepter. Naast buikrollen heb ik sinds dit jaar ook een rugrol en op de plaats van mijn armen hangen kipfilets. Dat even los van allerlei onsexy vijtigerskwalen waar ik verder niemand mee zal vermoeien.
Mensen zeggen: “Wees blij dat je de vijftig haalt,’’wat een waarheid is als een koe: als je vijftig bent weet je dat er nog engere ziektes en ongelukken op de loer liggen dan toen je dertig was.
Op oudjaarsavond mocht ik niet vluchten van Boer en moest alles over me heen laten komen. Wel moest ik genoeg bier en worst in huis halen: “Komt er iemand een Sara zetten denk je?
Boer zei: “Misschien wel, misschien ook niet.” Daar raakte ik helemaal van in de stress: de kans bestond dat ik werd overgeslagen! Je zou maar de enige in de Achterhoek zijn die géén pop krijgt.
Er circuleert in de buurt een verhaal over een man, die vijf plateautjes neerzette waar mensen hun Abraham op konden zetten. Er stond één pop. De kersverse Abraham haalde snel de andere vier plateautjes weg.
Als een klein kind zat ik op oudjaarsavond zenuwachtig te wachten of Sinterklaas wel of niet komt. Ik hoorde gerommel, zag fietsers en auto’s aankomen maar mocht niet gaan kijken. Opbrengst: zes Sara’s met gebloemde laarsjes en spreuken op maat. Ik was vijftig en diep ontroerd in plaats van gedeprimeerd. Het bier is op. De Achterhoekers sleepten me er doorheen.