Overal
in het land leggen boeren bloemrijke akkerranden aan.
Voedselproducenten moeten verduurzamen en daar horen biodiversiteitsdoelstellingen
bij.
Een bevriende boer krijgt positieve reacties op zijn
verduurzaming, maar ook vreemde. Zo sprak hij mensen aan
met de armen vol bloemen.
‘Dat zijn mijn bloemen.’
‘Hoezo, dit is natuur, dat is niet van u.’
‘Ik zaai ze in voor insecten en vogels’
‘Een paar bloemen, wat maakt het uit?’
Dat was teleurstellend: mensen die zijn bijdrage aan de
natuur thuis in een vaasje willen zetten.
Vorig jaar kreeg Boer bezoek van zijn zuiveladviseur
die uitlegde hoe hij het on the way to PlanetProof keurmerk kon behalen.
Boer was goed bezig (weinig koeien, weidegang) en hij hoefde alleen maar door
te pakken.
De verduurzamingseisen vlogen door de keuken:
akkerranden, zonnepanelen, emissiearme welzijnsbedden, reductie eiwit. Als compensatie zou
Boer toeslag krijgen op de
melkprijs.
Voor Boer
was het de melkdruppel: ‘Ik
krijg zonder die extra inspanningen en kosten al niet eens genoeg voor mijn
melk. Nog een droge zomer en ik kan aan geen ènkel
criterium voldoen. Dank voor het advies. Ik
weet nu echt zeker dat ik stop met melken.’
Een bloemenakker kwam er toch. Natuurliefhebbers bestuderen vol bewondering
onze wilde bloemen, groentetuin, bijen en vlinders. Boer is ineens de biodiversiteit
zelve.
‘Ah, wat mooi Meisjesogen,’
roept de een. ‘Op het Bijenvoer komen veel bijen af!’ roept een ander. Kennissen
brengen courgettes en peultjes mee en geven tips: ‘Sproei niet te vaak; dat
maakt planten lui.’
Mensen die bloemen plukken,
een ree met de bek vol peulen, de matige kwaliteit van het gras: het maakt Boer
niet meer uit. Hij hoeft geen geld meer te verdienen via de natuur. Boer praat voortaan over bloemetjes en bijtjes
in plaats van koetjes en kalfjes .
