Ik reed van Amsterdam naar de Achterhoek. Langs de snelweg passeerde ik borden: Hier geen zonnepark of geen windmolens in deze gemeente. Overal in het land tekenen belangenverenigingen petities tegen de mogelijke komst van windturbines en zonneparken in hun buurt. De meeste Nederlanders maken zich zorgen om het klimaat en willen omschakelen naar duurzame energie, maar niet in hun eigen achtertuin. Logisch: ik kijk ook liever uit op een vogel of schaap dan op een windmolen. Helaas komen we er zo niet: Nederland bungelt onderdaan in Europa wat duurzame energie betreft. We willen alleen zonnepanelen op ons eigen dak als het niks kost en veel oplevert. Een hoger doel als het klimaat is veel te abstract: concrete en korte-termijndrijfveren spelen de grootste rol in ons dagelijks leven. We leggen de tuin vol met onderhoudsvrije tegels, want makkelijk en de houtkachel is gezellig. Nog even en we stappen weer massaal in een vliegtuig. Een groep boeren in de Achterhoek begon lang geleden met het aanvragen van vergunningen voor een klein windpark op eigen grond. Ze wilden verduurzamen. Van de wind kun je niet leven zeggen ze, maar in dit geval gaat het boeren op langere termijn ook kosten besparen: een win(d)- win(d)situatie. Ik zal die 15 jaar samenvatten: procedures, bezwaar bewoners, onderzoek schade vogels, bezwaar, Raad van State, te dicht bij natuurgebied, procedures, onderzoek schade andere vogels, bezwaar. Na 15 jaar procederen is onlangs begonnen met de bouw van de windmolens. Het is dat ik er niet aan moet denken om politicus te zijn in een land waar 17 miljoen meningen wonen, anders begon ik de Eigen Boezem Eerst Beweging: de EBEB. Het wordt tijd dat we ons gaan afvragen wat we zelf voor opofferingen voor het klimaat gaan brengen.
