Ik kreeg de mooie opdracht een Ode aan de Vrijheid te schrijven in het kader van het Regioprogramma Vrijheid van samenwerkende gemeenten in de Achterhoek, Liemers en de Duitse grensstreek. Omdat 80 jaar Vrijheid in deze grensstreek de laatste jaren samen wordt gevierd met Duitsers, werk ik voor het lied samen met Duitse musici. Zo toog ik donderdag naar Süderwick waar Vision repeteert, een koor dat bestaat uit Duitse en Nederlandse zangers. Dinxperlo wordt slechts door één straat gescheiden van het Duitse Süderwick. Prikkeldraadversperringen en grenshekken sneden de bewoners in de oorlog af van familieleden en vrienden in het buurland. Inmiddels zijn de plaatsen aan elkaar gegroeid tot tweelingdorp, door bewoners ‘Dinxperwick’ genoemd en zijn het weer goede buren.
De koorleden zongen mijn refrein mee: ik in het Nederlands, zij in het Duits. Ik zong mijn lied voor het eerst voor publiek, nogal zenuwachtig, omdat je nooit weet hoe je creatie bij anderen valt. Ik raakte na afloop in gesprek met een Duits koorlid. Ze vertelde over de Vrijheidsmaaltijd die ze bijwoonde op 5 mei in Dinxperlo en hoe fijn ze het vindt dat ze sinds kort samen met Nederlanders vrijheid kan vieren: ‘Toen ik kind was zeiden mijn ouders: ga niet op 4 en 5 mei naar Dinxperlo. We zijn daar als Duitsers niet welkom.’ Steeds meer Nederlanders en Duitsers uit Dinxperlo en Süderwick schuiven aan bij de Vrijheidsmaaltijden in Dinxperlo. Uiteraard wordt er over oorlog gepraat, maar het accent ligt op het leven in vrijheid.
Als het lied is opgenomen in de studio laat ik het vrij, in de hoop dat iedereen het gaat zingen onder de douche. Of het gaat uitvoeren met een eigen orkest of koor. Omdat het lied bedoeld is om ons te blijven beseffen dat vrijheid niet vanzelfsprekend is.
