Zondag zat ik klaar voor Boer zoekt vrouw. Ik volg het op de voet, al was het maar omdat mijn cabaretprogramma begint met de vraag: ,,Volgt u Boer zoekt vrouw?” Dan licht ik, afhankelijk van het seizoen, mijn lievelingsboer eruit. Zoals boer Rob, die beloofde zijn logees een kusje te geven als ze de hommelkast in de boomgaard wisten te vinden. Daarna zong hij gevoelige liedjes voor de dames waar hij (als enige) zelf om huilde van ontroering. Ik ga het dit seizoen zeker hebben over boer Jan die zo netjes is dat hij tijdens de speeddate tegen alle vrouwen móést zeggen: ,,Ik vind opruimen heel belangrijk.” Gelukkig vonden zijn brievenschrijfsters dit ook essentieel en zo kreeg Jan ‘nu al kriebeltjes’ van een dame. Een aangeharkte boer van 60 met kriebeltjes. Ik heb er zin in.
Toen mijn boek De Boer op verscheen zocht mijn uitgeverij contact met de KRO. Het voorstel was om de brievenschrijvers mijn boek te geven als inburgeringscursus. De afwijzing was duidelijk: er waren te veel mensen die mee wilden liften op het succes van Boer zoekt vrouw. Terwijl ik mijn boer al ontmoette in 2003, eerder dan het programma te zien was. Het lukte de uitgeverij wel om De Wereld Draait Door te enthousiasmeren. Boer en ik werden drie keer uitgenodigd en even vaak op het laatste moment afgezegd. Al vergoedde DWDD onze onkosten, de domper was groot. Soms lift ik echt mee. Ik kreeg laatst de vraag of ik een boerenavond wilde presenteren: ,,We kunnen Yvon Jaspers niet betalen, die is te duur.” Ik overwoog een nieuw visitekaartje: Is Yvon Jaspers te duur, dan ben ik te huur.
In 2008 schreef ik een mail naar deze krant. Met de opmerking: ,,Het lijkt me tijd voor een column over mijn leven met een Achterhoekse boer.” Dat vond De Gelderlander een goed idee en zo lift ik toch al een tijdje mee.
