Ik ben terug uit mijn creatieve bubbel. Ik geef al twintig jaar theaterworkshops aan Nederlanders op expressielandgoed Charme in Frankrijk. Geen nieuws gevolgd. Niets. Geen idee. We proberen met z’n allen de slang uit het paradijs te houden. Het is een vorm van escapisme: ik weet het. Deelnemers en medewerkers leven er het hele jaar naartoe om zich creatief uit te leven. Op de dag dat mensen kunnen boeken, zitten de populaire weken vol. Het familiebedrijf wil niet meer dan 270 mensen per week op het terrein. Groei zit er in kwaliteit: niet kwantiteit. Ik kijk weemoedig naar de gezinnen die opa en/of oma meenemen. Sommigen volgen workshops; anderen zitten te lezen en kijken alleen naar de voorstellingen. Dat had ik als kind ook wel gewild: zo’n creatieve bubbel die de hele familie verbindt.
Het is een ongeschreven regel dat je niet in bijzijn van anderen op je telefoon zit: het staat contact in de weg. Ook jongeren en adolescenten hebben geen behoefte om veel op de telefoon te zitten: Ze spelen met elkaar of maken voorstellingen met alles wat ze in zich hebben. Sommige mensen vragen: wat doen jullie daar voor zweverigs in die bossen? Is het een sekte? Creativiteit is geen sekte (daar ben ik met mijn cynische hoofd totaal ongeschikt voor) maar voor sommige mensen een noodzaak of voorwaarde om het leven goed door te komen. Ik ben er in ieder geval de beste versie van mezelf. Van theater en muziek krijg ik levenslust: niet van het afsluiten van een verzekeringspolis, opruimen of boekhouden. Er is een kok voor de medewerkers. Creatief bezig zijn is het enige waar ik me mee bezig hoef te houden.
Ik ben geland op aarde: telefoon, radio, tv, krant. De slang nam geen vakantie en is druk geweest. Honger, geweld en nog meer narigheid.
Welkom thuis.
