IK PARKEER HET PROBLEEM

In de trein van Terborg, op weg naar Amsterdam, valt mijn oog op een kop in de lokale krant: Feestelijke heropening verkeersader Silvolde-Terborg. Dat vind ik nou humor. Verkeersader. Goed woord. New York, Sjanghai, Silvolde, Terborg.
Ik ervaar deze weg al jaren als een gemoedelijk weg tussen twee kleine dorpen, waar je lekker kunt doorrijden. Als je wilt kun je je auto neerzetten in een van de vele parkeerhavens. Zomaar, even met de hond wandelen. Niks parkeermeters, vergunninghoudergebieden of dubbelgeparkeerde vrachtwagens die aan het uitladen zijn. In dezelfde trein lees ik in deze krant een stuk over de verhoging van de parkeertarieven in Doetinchem. Dat kan oplopen tot 1,60 euro in de binnenste schil.
Ach denk ik weemoedig, die goede oude tijd. 1,60 euro. Dat moet in Amsterdam diep in de vorige eeuw zijn geweest. Het parkeertarief is bij mij voor de deur van 9-24 uur inmiddels 3 euro per uur en ik woon niet in het centrum. Daar is het 5 euro.
Ik zit trouwens in de trein omdat ik zeker weet dat ik de komende dagen mijn auto niet kwijt kan in een straal van een paar kilometer van mijn huis.
Er wordt gebouwd in de buurt wat inhoudt dat er parkeerplaatsen bezet zijn door werklui. Dan ben ik kansloos als wilde rock-’-rollartiest die als laatste thuiskomt.
Vorige week stond ik na 50 minuten overspannen rondjes rijden om 2 uur ‘s nachts op het punt terug te rijden naar de Achterhoek. Parkeervergunning of niet, als er geen plek is is er geen plek. Uiteindelijk kon ik mijn auto kwijt buiten mijn vergunninggebied, betaalde 15 euro en sleepte met mijn tassen en piano op hoge hakken door de straten.
Dat gaat me deze weken niet gebeuren. Dan maar met drie tassen in de trein.
Ik heb trouwens 1,5 jaar op mijn vergunning moeten wachten. Al die tijd heb ik ‘s nachts mijn auto ver buiten de ring gezet en naar huis gefietst langs enge parkjes.
Nu ik de felbegeerde vergunning heb mag ik een paar keer per jaar het genoegen smaken om de auto in de buurt van mijn huis te zetten. Voor de rest rijd ik dus rondjes.
Boer heeft heel andere problemen. Hij doet geen boodschappen meer in Varsseveld vanwege de parkeerproblemen. Ik zie het probleem niet. Of je zet je auto voor de supermarkt of 40 meter verderop. Onbetaald ook nog.
Ook gaat Boer zuchten als er iemand in de rij voor hem staat bij de kassa. Meestal komt er dan een kassa bij. Mijn supermarktje op de Overtoom is één rij. Je kunt er alleen met een mandje naar binnen. Het is een onbeschreven wet dat je geen mandjes voor je op de grond parkeert. Dat neemt ruimte in.
Ik verheug me op de kerstinkopen in Doetinchem. Dat geeft echt een kick: op een piekmoment misschien een extra rondje rijden en toch plek vinden! Voor 3,20 euro aan parkeergeld heb ik alles gekocht wat ik nodig had. Fluitend in mijn auto zal ik terugrijden over de verkeersader Doetinchem-Terborg.