Boer is weer geveld. De hernia is terug. Een fysiek zwaar beroep draagt niet bij aan de feestvreugde. Ik snap best dat we langer moeten doorwerken, maar voor mensen met zware beroepen zie ik werken tot het 67e levensjaar niet voor me. Het gevaar van eigen baas zijn is dat je altijd langer doorwerkt dan verstandig is; niemand die je stopt. Toch heeft Boer geleerd van de vorige hernia. 3 jaar geleden kwam de morfine zo lekker binnen, dat hij dacht dat werken best kon. Tot hij door zijn hoeven zakte, om maar in koeientaal te blijven. Dat gaan we niet nog een keer beleven: de bedrijfsverzorging is ter plaatse. Morfine doet weer haar werk en ondanks vele nadelen is het een topuitvinding. Pijn kan ondraaglijk en mensonterend zijn, dat hoef ik niemand uit te leggen. En als je aan herstel moet werken met beweging en therapie dan moet je op zijn minst uit bed kunnen komen. Wat ik inmiddels weet: ga niet in discussie met mensen die morfine gebruiken. Mijn vader, die godzijdank ophield met kermen van de pijn dankzij morfine, begon er van te giechelen. Hij drukte het pompje in, ging rechtop zitten en keek me stralend aan: ‘Je hebt vierkante ogen.’ ‘Ik heb geen vierkante ogen,’ probeerde ik. Als bewijs maakte ik een foto van mijn gezicht. Hij zag de foto en zei: ‘Zie je wel, vierkante ogen!’ Met Boer gaat het ook stukken beter nadat de morfine is opgehoogd. Hij denkt dat hij snel weer kan boeren: ‘Wil je die ovale koe vastzetten in de stal?’ ‘Bedoel je vaal in plaats van ovaal?’ vroeg ik onnozel. ‘Nee, als ik ovaal zeg, dan bedoel ik ovaal,’ schamperde Boer. Ik heb de ovale koe niet kunnen vinden. Voor je het weet loopt hij in de stal: ‘Sinds wanneer hebben koeien vierkante ogen?’
