BRANDROOD
De dag nadat de melkkoeien weggingen, kreeg Boer al foto’s binnen van nieuwe koeien: ‘Je hebt toch grond? Deze Lakenvelders passen mooi in het landschap. ´ Een collega-boer vroeg: ‘Kan mijn jongvee bij jou in de wei lopen?’ Het leek me een goed plan: het is stil zonder koeien.
Boer reageerde de eerste tijd nergens op: hij wilde geen koeien meer. Ik zorgde voor fietsroutes, die langs andere leuke dieren voerden. Ik had alvast voorwerk gedaan en zei subtiel: ‘Kijk, dit Bonte Bentheimervarken is makkelijk in de omgang,’ en ‘Zo’n schaap houdt het gras kort; dan hoef jij niet te maaien.’ Boer trapte er niet in: ‘Bespaar je de moeite: ik blijf nergens meer voor thuis.’ Ik bedacht een snood plan om stiekem een koe in de wei te zetten. Koe? Geen idee, dat beest stond er ineens.
Geduld is een schone zaak. Zaterdag haalden we drie Brandrode koeien op: Vera, (vernoemd naar de dierenarts die haar verloste), Djurban (bijnaam van de zoon des huizes) en kalf Ullrich (naamgenoot van de wielrenner die doping en drugs gebruikte.) Volgens de vereniging het Brandrode rund, is dit ras sterk, rustig, vriendelijk en zelfredzaam. Kennelijk zijn er ook niet-zelfredzame koeien. Dat moet Boer niet hebben: afhankelijke koeien die hij moet redden. Of melken.
Ik moet wennen aan de hoorns van de koeien en loop voorzichtig met koeienkoeken rond om vriendschap te sluiten. Vooralsnog bewaren ze 1,5 meter afstand, dus knuffelen is er nog niet bij. Vroeger begon het jongvee dat buiten liep, om 6.30 oorverdovend te loeien als Boer de melkmachine aanzette in de stal. De melkkoeien loeiden nog veel harder terug.
Vera, Djurban en Ullrich loeiden niet zondagochtend. Het zijn hobbykoeien, die hoeven niet te werken. Het baasje hoeft niet meer te melken dus niemand heeft reden om te loeien.
