Overal in het land leggen boeren bloemrijke akkerranden aan. Voedselproducenten moeten verduurzamen en daar horen biodiversiteitsdoelstellingen bij.
Een bevriende boer krijgt positieve reacties op zijn verduurzaming, maar ook vreemde. Zo sprak hij mensen aan met de armen vol bloemen.
‘Dat zijn mijn bloemen.’
‘Hoezo, dit is natuur, dat is niet van u.’
‘Ik zaai ze in voor insecten en vogels’
‘Een paar bloemen, wat maakt het uit?’
Dat was teleurstellend: mensen die zijn bijdrage aan de natuur thuis in een vaasje willen zetten.
Vorig jaar kreeg Boer bezoek van zijn zuiveladviseur die uitlegde hoe hij het on the way to PlanetProof keurmerk kon behalen. Boer was goed bezig (weinig koeien, weidegang) en hij hoefde alleen maar door te pakken.
De verduurzamingseisen vlogen door de keuken: akkerranden, zonnepanelen, emissiearme welzijnsbedden, reductie eiwit. Als compensatie zou Boer toeslag krijgen op de melkprijs.
Voor Boer was het de melkdruppel: ‘Ik krijg zonder die extra inspanningen en kosten al niet eens genoeg voor mijn melk. Nog een droge zomer en ik kan aan geen ènkel criterium voldoen. Dank voor het advies. Ik weet nu echt zeker dat ik stop met melken.’
Een bloemenakker kwam er toch. Natuurliefhebbers bestuderen vol bewondering onze wilde bloemen, groentetuin, bijen en vlinders. Boer is ineens de biodiversiteit zelve.
‘Ah, wat mooi Meisjesogen,’ roept de een. ‘Op het Bijenvoer komen veel bijen af!’ roept een ander. Kennissen brengen courgettes en peultjes mee en geven tips: ‘Sproei niet te vaak; dat maakt planten lui.’
Mensen die bloemen plukken, een ree met de bek vol peulen, de matige kwaliteit van het gras: het maakt Boer niet meer uit. Hij hoeft geen geld meer te verdienen via de natuur. Boer praat voortaan over bloemetjes en bijtjes in plaats van koetjes en kalfjes .
