Ik vul al weken stemwijzers in, er is keuze genoeg. De ene keer kies ik vanuit een eerste ingeving; de andere keer lees ik uitgebreide toelichtingen bij standpunten. Bij de derde poging stelde ik een filter in, waarin splinterpartijen niet meegenomen werden. Een nieuw kabinet formeren binnen een jaar lijkt me nu al ingewikkeld genoeg. Ik hoor ons meningvolkje al roepen: ‘Politici beloven van alles maar er komt niets van terecht!’ Vind je het gek met 37 partijen? Ik zag op televisie een Forum voor Democratie-aanhanger. De man vertelde dat hij een stemwijzer invulde en dat hij maar een 25% match had met deze partij en wel 49% met de SP: ‘Toch stem ik FvD want ik wil mijn vrijheid terug.’ Dat is nog eens stemmen met gevoel. Het lijkt me heerlijk om zo zeker van je zaak te zijn, maar ik vind dat ik aandacht moet geven aan alle thema’s. En dan wordt het ingewikkeld.
Ik zou graag per onderwerp stemmen, zonder dat ik weet van welke politieke partij een standpunt over onderwijs, zorg, milieu, immigratie of de woningmarkt afkomstig is. Er hoeft voor mij geen politieke partij, kleur of leider uit te rollen: het is me te smaakgevoelig. Het lijkt me beter voor de inhoud, want aan mezelf kan ik zien dat ik dit jaar weer niet ga stemmen op de partij waar ik de beste match mee heb: de ChristenUnie. Ik zou, blijkt uit de stemwijzers, voor veel van hun standpunten stemmen, maar ik zal nooit op deze partij als geheel stemmen. Ik ben opgevoed in een omgeving waarin homosexualiteit, abortus, euthanasie en voltooid levenseinde volledig geaccepteerde keuzes en waarden zijn. Ik voel me geen christen maar humanist. Dus stem ik zoals gewoonlijk op een partij waar ik inhoudelijk minder match mee heb. Mijn tweede keus. Zonde eigenlijk.
