Sinds maart is het drama in evenementenland. Gelukkig werd mijn verlies aan optredens gecompenseerd met tijd. Ik schreef een boek, sprak het in als luisterboek en ging op alle media-aanvragen in.
Nu is het angstaanjagend stil. Voor corona klaagde ik over tijdgebrek om een nieuwe voorstelling te maken. Nu heb ik tijd, maar geen deadline en daar wordt een mens niet productiever van.
Bij toeval kreeg ik toch een opdracht binnen. Ik vroeg mijn websitebouwer of hij een filmpje over mijn boek op de site wilde zetten. Hij mailde: “Tuurlijk, ik heb je boek helaas nog niet gelezen.” Later belde ik hem en viel met de deur in huis: “WAT HEB IK GEHOORD? IRENES BOEK NIET GELEZEN?’’
Hij praatte terug, maar ik herkende zijn stem niet. Mijn websitebouwer is ook acteur, dus ik dacht dat hij meespeelde als typetje. Ik flauwekulde door (‘’Helaas staat er een boete op dit vergrijp’’) tot ik erachter kwam dat ik Matt belde en niet Mathieu. Matt is een opdrachtgever. In dit geval was het een ongepaste introductie.
Ik geneerde me kapot en legde de vergissing uit. Matt lachte hard en vroeg waar mijn boek over ging. We kletsten bij en hij bestelde een exemplaar. Dat was de moeite van de blunder al waard. Een paar dagen later belde hij: “We willen een traject met een klant afsluiten met een online cabaretvoorstelling.’’
En zo trad ik onverwacht op en voelde me weer even een deel van de economische samenleving. Ik stortte me op managementtaal: missie statement, verandertraject en vertaalslag.
Dit ga ik vaker doen. De blunder wordt mijn marketingstrategie. Ik bel expres de ‘verkeerde’ persoon: “WAT, UITGEMOLKEN NIET GELEZEN??” Ik leg mijn vergissing uit en hop: de opdrachten stromen binnen.
Wees gewaarschuwd mensen met een bedrijf. Ik heb een nieuwe stip op de horizon
