Ik keek altijd met afgunst naar mensen die een kerstpakket kregen van een baas. Dat leek me leuk aan loondienst: dat jouw werkgever je bedankt voor de inzet.
Er zijn dit jaar meer pakketten dan ooit gegeven (8 miljoen) en duurder dan voorheen, vanwege de inflatiecorrectie. En het is voor werkgevers belangrijker dan ooit om personeel tevreden te houden.
Ik zou al dankbaar voor inflatiecorrectie: dat ken ik niet in mijn branche: we moeten meer uren werken voor hetzelfde inkomen.
Het lijkt me lastig om baas te zijn: je doet het voor ons veeleisende volkje maar zelden goed. Het pannenkoekenpakket viel bij veel medewerkers van het UMC Utrecht zo verkeerd dat het zorgde voor nationale ophef.
Als zzp’ er knutselde ik jaren kerstpakketten voor mezelf en zette die voor mijn deur. Met mandarijnen, een pakje thee, pakje koffie, wc-papier en een saunabon om uit te rusten van het drukke najaar. Het kaartje dat ik schrijf, vind ik het mooist: ‘Dank Irene voor je tomeloze inzet. Je bent de beste werknemer die er is!’ Ik stuur het nog net niet op om mezelf te verrassen.
Maar dit jaar kreeg ik van een van mijn opdrachtgevers ook iets. ‘Ik heb een kerstpakket gekregen met een kaartje’, jubelde ik vorige week tegen Boer. Hij: ‘Wat zit erin?’’
Daar had ik nog niet naar gekeken. Het bleken lekkernijen. Het kaartje houd ik, het eten breng ik naar de voedselbank. Niet omdat ik ondankbaar ben, maar omdat ik genoeg heb. Meer dan genoeg. Ook zonder inflatiecorrectie. In de hoop dat mensen die de eindjes aan elkaar moeten knopen ook een feestelijke kerst hebben met wat extra’s.
Nu maar hopen dat de gulle gever niet boos wordt als hij dit leest: ‘Wat? Brengt ze ons kerstpakket naar de voedselbank? Ondankbaar sujet. Die krijgt nooit meer wat’.
