ROBOTS
Boer is sinds augustus koeloos. Een boerenbedrijf kocht een paar van onze koeien. Dit familiebedrijf is flink aan het uitbreiden en stapte onlangs over van de melkmachine naar melkrobots. Jarenlang molken ze met twee personen ‘s ochtends vier uur en ’s avonds weer. Een van de zoons kreeg last van zijn schouders: een koearm in plaats van een muisarm. Daar haal je je pensioen niet mee.
Boer hielp mee om de koeien te laten wennen aan de robots. Ik ging mee om te zien of ze heimwee hadden. De nieuwe bazen zijn tevreden over onze dames. Ze zijn sociaal, hebben mooie uiers met perfecte speenplaatsing, goede benen en de ideale kruishoogte, waardoor het echte robotkoeien zijn. Ik voelde me een trotse moeder bij een tienminutengesprek op school. De robots registeren wat koeien eten, hoeveel melk ze geven en of ze actief zijn. Via de app krijgt de boer melding als een koe niet naar de robot is geweest. Het geeft ze meer vrijheid om andere dingen te doen op het bedrijf. Brutale koeien lopen meteen naar de robots: iets nieuws! Sommigen durven niet en wachten op hun baasje om ze naar de robot te begeleiden. Eenmaal in de robot krijgen ze brokjes terwijl ze gemolken worden. Dan willen ze wel. Sommige koeien hangen de hele dag in de buurt van de robots rond, ook al is het uier net geleegd. Dat heeft de robot natuurlijk door. Het hek gaat weer open. Doorlopen, niks brokjes. Terugkomen als het uier vol zit.
Ik was onder de indruk van het moderne bedrijf, al ben ik blij dat Boer weinig koeien had. Alles wat hij moest doen, gebeurt hier met factor tien: grasmaaien, bevallingen, voeren, klauwen bekappen. Veearts, veehandelaar en adviseurs zijn hier wekelijks. Maar dit bedrijf is gelukkig toekomstbestendig. Dat was Boers kleine boerderijtje niet.
