Op deze Valentijnsdag verwacht ik geen rode rozen.
Op een gegeven moment bereik je een fase waarin fijne verkering de rest van het jaar een stuk belangrijker is dan parfum op 14 februari.
Vroeger was ik verbolgen als vriendjes op deze dag niets speciaals deden. Licht jaloers was ik in mijn jonge jaren op mijn extreem knappe vriendin N. Ze had vele aanbidders en op Valentijnsdag kreeg ze altijd post. Vaak anoniem: dan kon zo’n knul zijn hart vrijelijk uitstorten op papier. Ik smulde van haar ‘romantische’ verhalen. Ze schreef haar scriptie over een schrijver die ze bewonderde. Ze worstelde met de interviews: de schrijver probeerde haar continu te versieren. Met Valentijn kreeg ze een handgeschreven lofzang op haar schoonheid: ze was zijn muze. Het kwam niet bij haar op om de brief door te sturen naar zijn vrouw: haar afstuderen was haar veel waard.
Ik was te veel met mezelf bezig (ik wilde ook wel iemands muze zijn) om in te voelen hoe vervelend het echt voor haar was.
Op een dag belde er een vreemde jongeman aan. Hij zag haar in de supermarkt en volgde haar naar huis. Ze stuurde hem vriendelijk weg. Sindsdien stond hij vaak voor de deur. Ik moest opbellen in een telefooncel voor ik bij haar op bezoek ging: ze deed nooit zomaar open. Ze deed aangifte en vertelde de politie vaak dat ze gestalkt werd en bang was. Ze konden niets voor haar doen. Op een kwade dag, (Godzijdank was ze weg) hakte hij zichzelf met een bijl haar woning in. Toen ze thuiskwam en door de deur heen de ravage binnen zag, vluchtte ze weg. Onder politiebegeleiding verhuisde ze naar de andere kant van de stad.Een paar weken later werd de jongen opgepakt, nadat hij brand stichtte in het huis van zijn oma. Vrouwen probeerden hem gek te maken, was zijn verwarde verklaring.
Zo zijn we.
