Op Moederdag kocht ik kaartjes voor De Moedermonologen. Deze theatervoorstelling gaat over taboes en scherpe randjes van het ouderschap. Bijvoorbeeld dat je van je kind houdt, maar niet van moeder zijn. Of dat je had gehoopt dat je kind anders was. Op Instagram staan genoeg foto’s van zwangere vrouwen in zwierige jurken met paardenbloemen in het haar die door een wei huppelen met #alleenmaarliefde eronder. Zelden foto’s van doorwaakte nachten of krijsende kinderen met de tekst #rozewolk.
Het is goed dat er realistisch over het moederschap wordt gesproken. En er begrip is voor mensen die geen kinderen hebben: vrijwillig of onvrijwillig. Ik ken mezelf goed en wist: het moederschap is met mijn karakter echt geen goed idee. Belangrijker: de verantwoordelijkheid dragen voor een kind lijkt me doodeng. Ik maak me zonder genoeg zorgen.
Mensen zeiden in mijn vruchtbare jaren best nare dingen als ik uitlegde waarom ik geen kinderen wilde: “Daar krijg je spijt van,” “Je hebt nu een partner, dan wil je toch wel?” “Wie gaat er later voor je zorgen?” “Mensen zonder kinderen zijn egoïstisch.’’ Als ik om me heen had gezien dat je een fundamenteel beter mens wordt als je kinderen krijgt, dan had ik het overwogen. Maar helaas: ik zie veel mensen die het ouderschap en egoïsme moeiteloos kunnen combineren.
Ook al is het je eigen keuze: je hoort de rest van je leven bij een minderheid. Het feit dat de meeste mensen wel kinderen hebben heeft invloed op hun leven maar ook op dat van een kinderloze. Vriendschappen verwaterden. Je bent altijd op zoek naar mensen die tijd hebben voor een sociaal leven naast het gezin. Omdat ik niet verzorgd ga worden door kinderen spaar ik veel om zorg te kunnen inkopen.Ik ga naar De Moedermonologen met een moeder. Ik verheug me op een eerlijk gesprek na afloop over ons beider uitdagingen in het leven.
