Onlangs overleed er een wandelaar in Limburg als gevolg van een aanval door koeien. Vleesrassen zijn minder gedomesticeerd dan melkrassen en vertonen soms wild gedrag als ze getriggerd worden, bijvoorbeeld door loslopende honden. Ik liep zondag in een natuurgebied. In de verte zag ik een kudde koeien, van die harige oerbeesten met hoorns. Ik stopte om ze te bewonderen. Als er op een bordje staat: ‘Houd 25 meter afstand’ dan neem ik het dubbele en door een kudde heen lopen komt niet in me op. Kennelijk deed ik iets verkeerd, want opeens denderde er eentje in mijn richting. Ik rende weg en toen stond ze stil. Een man met een hond lachte me uit: ,,Ze doen niks hoor.” Tuurlijk, dat zeggen sommige hondenbezitters ook als hun hond tóch iemand bijt: ,,Dat doet-ie anders nooit.”
Steeds meer boeren houden stieren voor de natuurlijke dekking van hun dieren, vooral grotere en biologische boeren. Voor zover bekend zijn er jaarlijks twee tot drie dodelijke incidenten. Hoe ouder en groter, hoe gevaarlijker een stier wordt.
Dat een stier agressief kan zijn weten mensen wel, maar ook de omgang met koeien is niet zonder risico. Onze melkkoeien waren tam omdat Boer er elke dag tussen liep en ze molk. Toch bleef hij alert: bijna iedere boer maakt mee dat hij klem zit tussen muur en koe en het beest begint te drukken. Met een gescheurd orgaan of gebroken ribben tot gevolg. In een stal zijn melkkoeien meestal onthoornd om het risico op ongelukken te verkleinen. Ooit vergat Boer kalf Olga te laten onthoornen en dacht: we zien wel. Olga werd de koningin van de stal. Als ze zin had in brokjes, gaf ze een stoot met haar hoorns en weg was de rest. Zij bepaalde alles, tot bloedens aan toe en stichtte haar eigen koelifaat in de stal.
Dat doen ze anders nooit.
